ايمني از منكر الهي يك صفت باطني است كه گاهي در اعماق قلب انسان به آرامي حركت و نمو مي‌كند و براي شناسايي اين بيماري كشنده لازم است به نوعي رويكرد علامت‌شناسانه (سميولوژيستيك) روي آورد. علائم زير در اين زمينه قابل معرفي است:
- تکبر در مقابل خلق خدا و تحقیر آنان: زيرا از عاقبت كار خود بيم ندارد كه خود را برتر از مردم مي‌پندارد و آنان را حقير مي‌شمارد؛ چه بسا او بدعاقبت شود و آنان خوش‌عاقبت گردند
- اصرار بر گناه: یعنی توبه نکردن از گناه و ترک نکردن آن؛ همان طور که امام جواد علیه السلام می فرمایند: اصرار بر گناه، نوعی ایمنی از مکر خداست.
- عیبجویی از مردم و فراموشی گناه خود: همان طور كه امام صادق علیه السلام فرمود: هرگاه دیدید کسی گناهان مردم را پی جویی می کند و گناه خود را فراموش کرده است، بدانید که مورد مکر الهی قرار گرفته است.
- بقای نعمت ها و تداوم آن با وجود ارتکاب گناهان: البته باید در نظر داشت که گناهان و بقای نعمت ها برای هر کس به فراخور جایگاه اوست؛ به عنوان مثال حاج ملا هادی سبزواری از بزرگان اخلاق و حکمت درباره برخی صاحبان کشف و کرامت - که گرفتار مکر الهی هستند - می گوید: حتی ممکن است فردی که دارای کرامات و خوارق عادات باشد، به این امنیت برسد و نگرفتن این حالات از او با وجود سوء ادب، مکر خدا با اوست.
گناهان کبیره گناهان ,گناه ,الهی ,مردم ,آنان ,بقای نعمت ,علیه السلام منبع
درباره این سایت